Tijdens het ontbijt raakten we in gesprek met verschillende mensen, en we besloten onze omgeving te verkennen. Het contrast was opvallend: diepe achteruitgang en een tropische tuin bestonden naast elkaar, met daklozen die op straat sliepen, maar allemaal ongelooflijk vriendelijk. We konden niet anders dan dankbaar zijn dat wij niet degenen waren die belast waren met het handhaven van de orde in de stad. We merkten een gebouw op dat op instorten stond. En dan was er het presidentieel paleis. We waren zo gefascineerd door de grootsheid ervan dat we achteloos de tuin in liepen (een tip: Jis, de aanwezigheid van deuren in het hek betekent niet per se dat we naar binnen mogen). We werden vriendelijk maar beslist van het terrein verwijderd. In een lokaal eetcafé vertelde een van de medewerkers dat ze in een kindertehuis had gewerkt, en we waren volledig in de ban van haar verhalen. Ze gaf aan dat de kennis en kunde op dit gebied verre van optimaal is -zeg maar gerust niet aanwezig-, het ene na het andere schrijnende verhaal kwam aan bod met de tips rekening te houden met de cultuur waarin ‘niet klagen maar dragen’ sterk aanwezig is wat ons weer sterkte in de gedachte dat alles start met goede psycho-educatie. Onze reis naar Suriname was pas net begonnen, en elke ervaring ontvouwde zich met een gevoel van rauwe en onaangetaste schoonheid. De mix van tegenspoed en veerkracht die we tegenkwamen, liet nu al een onuitwisbare indruk achter op onze harten. In dit land waar trauma diepgeworteld is in het dagelijks leven van de mensen, waren we vastbesloten om de helende kracht van EMDR-therapie te delen. Onze missie was pas net begonnen….
Voor de EMDR-therapeuten onder ons ... kijk in dit Ministerie draait alles om de RDI :) Een heus Ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen.
Comments